Ik had me voorgenomen wat regelmatiger iets op de blog te plaatsen, maar dat is niet echt gelukt. Op de een of andere manier ben ik ’s avonds toch te moe, of er is geen prettige plek (tafeltje, stroom) om aan te werken. Aangezien het er nu naar uitziet dat ik Hull wel ruimschoots ga halen voor 28 augustus (dan heb ik de veerboot geboekt), heb ik nu, 18 augustus, maar een kort fietsdagje gepland, zodat ik ’s middags even e.e.a. kan bijwerken. Dus hierbij de verslagen van de afgelopen 7 (fiets- c.q. toeristen-)dagen. En onder “foto’s” de foto’s per dag, en via “alle reisverhalen” rechts in het beeld vind je alle reisverhalen in volgorde.

Beccles - Norwich, maandag 12 augustus, 46 km

Wat raar telefoontje vanochtend van dame van de bank, die zich afvroeg of de afschrijvingen van m’n credit card wel klopten. Alles nagelopen, en alles was in orde. Toch had de bank enkele betalingen tegengehouden! Enige overbezorgdheid, lijkt me. In de ochtend vorige blog afgeschreven en geplaatst. Had na het uitchecken een laat ontbijt genomen in dit Wetherspoon hotel, en kon onbeperkt koffie blijven nemen bij het werken aan de blog. Prettig!

Daarna kreeg ik nog een bericht van booking.com dat ik bij een ander hotel, eergisteren, niet zou zijn komen opdagen. Dat was dat hotel dat me zelf had afgebeld, en waarbij ik nog expliciet had gevraagd of er per ongeluk geen dubbele boeking was gedaan. Gedoe om alles weer recht te zetten. Ik vertrek dan ook pas na twaalven. En zie dan op de hoek bij het hotel 2 mensen gitaar spelen voor geld, met achter hen 2 bepakte fietsen.Natuurlijk heb ik hen aangesproken. Ze komen uit Straatsburg, Frankrijk, en heten Manon en Jean-Pierre. Leuk gesprek, en aangezien zij direct overgaan op het Frans, doe ik dat ook maar en dat gaat wonderwel goed, tot mijn eigen verbazing . Zij voorzien met muziek maken in hun onderhoud voor de reis, en zijn nu verder op weg naar een muziekfestival. We nemen foto’s van elkaar met elkaars toestellen en zeggen hartelijk gedag.Er is toch zoiets als een vanzelfsprekende band tussen vakantiefietsers onderling. Ik fiets het stadje uit over de rivier de Waveney.en kom dan gelijk in de county Norfolk, duidelijk aangegeven voor fietsers met een bord. Er loopt een man langs en die druk ik mijn mobiel in de handen voor een foto. Zijn duim staat er nu ook op .Of het aan de county ligt weet ik niet, maar gelijk is de zon verdwenen onder een dik wolkendek en wordt het koeler. Mijn humeur lijdt er niet onder, want het is aanvankelijk prettig, bijna vlak fietsen. Na een tijdje gaat het landschap toch weer golven, en bij een onverwacht hellinkje om een hoek probeer ik snel alsnog terug te schakelen en schiet de ketting er voor de 2^e keer deze reis af. Maar anders dan de vorige keer slaag ik erin schone handen te houden bij hem er weer omheen leggen! Met enige regelmaat kom ik langs velden met zwart-bruin, droog gewas, met peulen eraan.Geen idee wat het is, soja misschien? Er zijn nog wel wat heuvels, maar of ze nu minder steil zijn dan de vorige dagen, of dat ik toch wat getrainder en sterker ben geworden, weet ik niet, maar ik hoef vandaag geen enkele keer omhoog te lopen. Ik hou een korte thee- en sanitaire pauze in een pub bij een klein jachthaventje aan een rivier, waar ik in gesprek kom met een wel aardige, maar sombere man die begint over global warming. Als ik daar vertrek let ik kennelijk niet goed op de bordjes en ik merk na een paar kilometer dat ik iets te ver van de rivier, en dus hoger op de heuvels, uitgekomen ben.Scheelt weinig in afstand, en ik vind de route ook weer terug, maar heb wel wat extra hoogtemeters gemaakt. De stad Norwich in fietsen gaat weer langs de bekende sluiproutes van het Nationaal Cycle Network, deze keer een weg over een heuvel met irritante betonnen platen, die ongelijk liggen. Het is de toegangsweg tot een rioolwaterzuiveringsinstallatie…….Ruikt niet echt fijn. Dan gaat het onder de snelweg door Norwich in, waar ik eerst uitkom bij een idyllisch parklandschap, nogal een contrast met zoëven. Daar ook weer zo’n totempaal van de fietsorganisatie, gekke dingen zijn dat toch.Het hotel vinden is even een gepuzzel met Google maps. Wat niet helpt is dat Norwich op een aantal heuvels is gebouwd. Later hoor ik dat de stad juist om die reden door de Vikingen (rond 800) op deze plaats werd gesticht. Het hotel, St. Giles, bevindt zich in een pand met imposante voorgevel (het hotel zelf is wat eenvoudiger).De receptioniste, die zelf ook fietst, biedt aan mijn fiets gewoon mee te nemen naar mijn kamer! Scheelt i.i.g. tassen sjouwen en is wel zo gezellig vannacht voor mijn fiets en mij .Fijn hier in Engeland is dat je altijd een waterkoker en (instant)koffie en thee op je kamer hebt. Op aanraden van de receptioniste ga ik eten bij een Italiaans restaurant verderop in de straat. Naderhand blijkt dat ze het 2^e Italiaanse restaurant bedoelde, maar ik heb hier ook heerlijk gegeten. Naast me 2 mannen, uit Norwich, die zowel erg van het eten genoten, als trots waren op Norwich. Allemaal tips gekregen, leuk. En ik had toch al besloten hier een extra rust- c.q. toeristendagje te houden.

Norwich, 13 augustus, niet gefietst, wel veel gelopen

Het hotel ligt vlak bij het centrale historische marktplein van Norwich.

Aan dit plein liggen o.a. de Guild Hall (oude stadhuis, politiebureau en gevangenis) uit begin 15^e eeuw,het nieuwe stadhuis uit 1938 in Art Deco stijl, en het Forum uit 2002, waarin de bibliotheek, een aantal diensten en het toeristenbureau gevestigd zijn. Vanuit dat Forum kijk je zo uit op een historische kerktoren.Bij het toeristenbureau begint om 11.00 een stadswandeling onder leiding van een gids (vrijwilliger), en dat lijkt me wel zo handig. De gids weet veel en geeft een mooi overzicht van de historie van Norwich. In de Romeinse tijd zijn er hier al bruggen over de rivier de Wensum gebouwd. De Denen (Vikingen) kwamen rond 800 en stichtten de stad. Een paar honderd jaar daarna (1066) veroverden de Noormannen, uit Normandië, met Willem de Veroveraar, de stad en bouwden het kasteel van Norwich. In de 16^e eeuw kwamen er veel vluchtelingen uit de Nederlanden, vanwege religieuze vervolgingen (dus tijdens onze 80-jarige oorlog). Zij brachten textieltechnieken mee zoals verven en weven, en sindsdien was Norwich gedurende honderden jaren een belangrijk centrum voor de textielindustrie. Pas in de 2^e helft van de 20^e eeuw kwam daar een einde aan. We lopen met de gids door de Royal Arcade, een winkelpassage daterend van 1899:en vervolgens door Middeleeuwse straatjes, waaronder Elm Streetwaar geregeld opnamen voor historische films worden gemaakt. Na 2 uur komen we uiteindelijk uit bij de kathedraal, waar de tour eindigt.Na een koffiepauze, waar ik hard aan toe was, loop ik langs een soort kloostergangen naar de kathedraal zelf.Van de aardige ontbijtserveerster hoorde ik vanmorgen dat er op het moment voor enkele weken een zgn. “helter skelter” in de kathedraal staat opgesteld. Ik kon me er niet zoveel bij voorstellen en dacht dat het een soort achtbaan zou zijn. Het is echter een oude kermisattractie: een glijbaan rond een toren.(Overigens betekent helter skelter ook hoteldebotel, en is het de titel van zo’n beetje het enige hardrock nummer dat de Beatles ooit uitbrachten, op hun witte LP. Ook goed gecoverd door Navarone!)

De kerkelijke autoriteiten hebben dit gedaan om meer publiek te trekken en hen kennis te laten maken met de architectuur van de kathedraal, omdat je zo hoog in de kerk komt. Het initiatief is overigens wel erg omstreden. En zo ziet het er dan uit, kermis in de kerk:

Of de kerkautoriteiten hun doel bereiken weet ik niet, maar ik heb het nog nooit ergens zo vrolijk gezien in een kerk! Er zijn nog meer activiteiten, zoals een soort doolhof op een kleed, waar kinderen zich uitstekend vermaken. Middenin de kerk liggen paarse yogamatjes op de vloer en worden bezoekers uitgenodigd daar te gaan liggen en rustig naar het plafond te kijken. Dat doe ik dus.

Dit alles neemt nogal wat tijd in beslag en Norwich heeft nog meer te bieden, zoals het kasteel. Daarom, en omdat het morgen naar verwachting de hele dag regent, besluit ik hier een extra nacht te blijven. Even wat hotelreserveringen omgooien, wat lukt. In de kathedraal word ik nog tweemaal door dominees over het geloof aangesproken, beide keren wel op een prettige manier. De boodschap is dat volgens hen het christendom erg open staat voor nieuwkomers en verwelkomend en gastvrij is. Ik vind het niet de juiste plek en tijd voor een stevige discussie over religie en ik zeg dat ik dat inderdaad een mooie gedachte en bedoeling vind, maar dat ik nu eenmaal niet gelovig ben. Laat in de middag loop ik weer het centrum van Norwich in.Waar ik op een mini-terrasje aan het water nog geniet van de laatste zonnestralen.

Norwich, woensdag 14 augustus, niet gefietst

Als ik richting het marktplein loop, zie ik daarachter al het kasteel opdoemen. Een grote vierkante toren, een donjon.

Dichterbij ziet het er nog massiever uit.Ook hier maak ik gebruik van de gelegenheid een rondleiding te volgen, en ook deze gids doet enthousiast zijn werk. Zo vertelt hij over de “longbow”, een geducht wapen van de Engelse legers in de 14^e en 15^e eeuw. De boog is manshoog en vereist veel kracht bij het spannen. De pijlen konden tot wel 300 meter ver schieten en een harnas doorboren.De bouw van het kasteel is inderdaad begonnen door Willem de Veroveraar in 1067 met de aanleg van een kunstmatige heuvel in de stad. Daarop werd een hof gebouwd met een houten palissade. Voor de bouw van het eigenlijke kasteel moest men wachten tot de grond voldoende ingeklonken was; dat duurde 30 jaar. Een kwestie van lange termijnplanning dus. De gids vertelt nog veel meer over de geschiedenis en gebruiken uit de riddertijd, zowel qua feestbanketten die dagenlang konden duren, als toiletbezoek: een ruimte waar 4 mensen tegelijk gebruik van konden maken, en bij wijze van toiletpapier had men een spons op een stok, die telkens in de azijn gedoopt werd….. Na de rondleiding loop ik zelf nog wat rond.en bekijk ik nog een aantal exposities in ruimtes die bij het kasteel horen. Zo heeft men daar een unieke collectie theepotten en ander keramiek, en zijn er voorbeelden van de stoffen die van oudsher in Norwich geweven werden.Het is er erg druk, en op een gegeven moment heb ik het wel gehad. Het is, zoals voorspeld, stevig gaan regenen. Om het nuttige met het droge te verenigen ga ik daarom maar naar de kapper. Was nodig. De kapster stelt voor mijn haar aan de achterkant wat op te knippen, zal goed staan, verzekert ze me: “Trust me!”Inderdaad, toen het net geknipt en geföhnd was zat het goed, nu ik het weer zelf gewassen heb, ben ik minder enthousiast…. Ach, het groeit wel weer.

Norwich – Wells-next-the-Sea, donderdag 15 augustus, 75 km

De aardige en competente ontbijtserveerster van de vorige dagen is er niet. Het jonge meisje van vandaag vraagt me 2x of ik melk bij m’n thee wil. Ik zeg beide keren nee, waarop ze me thee mét een kannetje melk brengt. Ook laten de bestelde eieren en tomaten erg lang op zich wachten. Als ik bij haar navraag of ze het niet vergeten is, zegt ze van niet, maar brengt me vlak daarop de eieren, die al bijna koud zijn…. Ook serveren is een vak. Zó bepalend voor een horeca-gelegenheid, goed personeel. Al met al vertrek ik wat later dan de bedoeling was. Ik kom wel makkelijk op de route en Norwich uit. Het fietspad is vrij recht en loopt door een groen, wat parkachtig gebied.

Pas bij de 4^e roestig ijzeren constructie in de berm realiseer ik me dat dit natuurlijk een spoorweg geweest moet zijn .Het is de Marriott’s Way, een 26 mijl lang pad voor voetgangers, fietsers en ruiters. Het is redelijk begaanbaar (zand en grind) en beschut tegen de harde wind. Bovendien is het vrij vlak, op een enkele brug na.Onderweg is een oud station ingericht als spoorwegmuseum en ik kan er net op tijd schuilen voor een regenbui.Daarna loopt de NCN fietsroute 1 van het pad af. Het leek me echter handig, en korter, om de Marriott’s Way nog iets verder door te volgen en dan via een gewone weg door te steken naar de NCN fietsroute. Gelukkig lees ik nog net op het informatiebord: “Please note: This is the muddiest section of the route and is not suitable for buggies and wheelchairs.” Ai, dan is het ook zeker niet geschikt voor mijn fiets! Dus maar de gewone route 1 gevolgd. Mooie landschappen vandaag, maar stevige wind tegen.Over een “weak bridge”, zoals wordt gewaarschuwd, passeer ik een oude mill (fabriek). In de vorige eeuwen draaiden de fabrieken vaak op watermolens, waar ze boven gebouwd waren, vandaar dat veel fabrieken in het Engels nog altijd “mill” genoemd worden.Ergens neemt de NCN route 1 weer een kennelijk noodzakelijk doorsteekje, en dat is echt niet fietsbaar.Van een voorbijganger met hond hoor ik dat de boeren aan beide zijden van het pad het eigendom betwisten en daarom weigeren het te maaien en onderhouden. Handig. Voor mij betekent het weer een kilometer lopen. Voor mijn overnachtingsplaats heb ik gekozen voor het plaatsje Wells-next-the-Sea, even een extra rondweg van route 1, en de enige plek in de verre omtrek waar accommodatie beschikbaar was. En zo zie ik na dàgen weer eens de zee. Want het rondje Noordzee loopt hier in Engeland behoorlijk ver landinwaarts.M’n bed&breakfast, Bang in Wells, is een gezellig, wat alternatief tentje, ingericht met felle kleuren, en een prettige kamer. Zoals gewoonlijk slechts kruip-door, sluip-door te bereiken. Beetje Fawlty Towers-achtig. Bijna alle hotels die ik hier heb gehad zijn oud en hangen van bijgebouwen aan elkaar. Zo is er in deze badkamer ook een schoorsteen….De B&B blijkt ook een restaurant te hebben, en ze serveren er smakelijke zalm. Daarna stort ik naar bed; het was best zwaar vandaag.

Wells-next-the-Sea - Dersingham, vrijdag 16 augustus, 45 km

Wederom een zware dag: harde wind tegen, want de route loopt nu in zuidwestelijke richting, regen, veel heuvels en een stuk weg met een dikke laag grit op nieuw asfalt – niet te fietsen. Dus weer heel veel gelopen. Op dit soort dagen vraag ik me geregeld af waarom ik dit doe en of ik ooit nóg wel eens een fietsvakantie ga houden…… ’s Ochtends is het nog droog en ik fiets eerst naar het haventje van Wells-next-the-Sea. Het is een beetje toeristisch, maar nog wel steeds een echte vissershaven.

Er is ook nog een oud graanpakhuis met kraan:Het plaatsje ligt aan een diepe baai en naar het strand toe loopt een lange dijk langs de vaargeul. Aan het einde ervan loop ik even het strand op.Volgens de kaart en de bordjes loop de fietsroute dan een stukje verder langs de kust, om met een bocht weer bij de hoofdroute uit te komen. Ja, er loopt iets van een pad, maar daar heb je wel een stevige mountainbike voor nodig. Dus maar over de dijk terug en een stukje verder de route weer opgepikt, richting Holkham Hall. Daar had ik me eigenlijk niet zoveel van voorgesteld, maar het blijkt een groot landgoed, met in het bijbehorende plaatsje wat grappige cottagesen een wat Efteling-achtige toegangspoort.Dan kom ik in een ruim opgezet parklandschap, waar hele roedels herten vrij rondlopen. Het landhuis zelf is meer dan indrukwekkend. Misschien toch net iets te groot voor mij…..En vanaf een afstandje, met het meer en wat herten erbij:Fraai. Vanaf het huis volgt de route dan een kaarsrechte weg, alleen toegankelijk voor wandelaars, fietsers en leveranciers, van wel 4 kilometer naar de uitgang, afgesloten door een hek. Er komt net een busje aan van onderhoudsmonteurs, en ik kan eruit glippen. Ben benieuwd hoe ik er anders uit had gekomen. Het is inmiddels gaan regenen, en dat houdt niet meer op vandaag. En hoewel ik dicht langs de kust fiets, zijn er dit soort heuvels…… niets met een bochtje eromheen.En dan slaat de route linksaf, haaks op de kust, pal zuid en pal tegen de wind in. Een stuk van zo’n 4 kilometer, waar een dikke laag grit over het nieuwe asfalt is gestort. Er valt niet te fietsen, temeer daar het ook voor het grootste deel omhoog gaat.En dan stormt en regent het ook nog steeds. Ik ben niet blij.Rond 17.00 u ben ik eindelijk bij de Coach & Horses, een eenvoudige gelegenheid, waar ik een redelijke kamer krijg en lekker heb gegeten in de drukbezochte pub. Ik was vanmorgen om 09.45 u vertrokken, dus ik ben ruim 7 uur onderweg geweest, met maar 1 korte koffiepauze, voor 45 km….

Dersingham – Wisbech, zaterdag 17 augustus, 55 km

De dag begint zonnig, en na een goed ontbijt vertrek ik van de Coach & Horses.

Als eerste moet een helling genomen worden naar Sandringham House. Dit ligt in een groot park, annex bos. Daar een tijd prettig doorgefietst.Bij het verlaten van dat gebied staat er weer zo’n typische totempaal van het National Cycle Network. Verder een mooie route.

Langs het dorpje Castle Rising, wat zoals de naam al doet vermoeden bovenop een heuvel ligt . Dan verder door een rustige, aangename voorstad van King’s Lyn, waar ze de plaatselijke telefooncel een nuttige bestemming als mini-bibliotheek en aankondigingenprikbord hebben gegeven.Als ik King’s Lyn in fiets, breekt er een stortbui los. Ik ben vlakbij een sportcentrum, en vlucht daar naar binnen. Mooie gelegenheid voor koffie- annex sanitaire pauze. Ik drink er een “mocha”, ik dacht koffie met een vleugje chocola, maar het is precies andersom. Ook lekker. Bij de toiletten zie ik weer iets wat je hier in Engeland vaak tegenkomt: wastafels met een aparte koude en warme kraan, liefst ver uit elkaar geplaatst. Dus je hebt als je je handen wast de keuze: te heet of te koud water. Ik snap de logica niet. In Nederland hebben we toch al zo’n 50 jaar mengkranen? En dan staat er ook nog een waarschuwingssticker bij dat het hete water echt heet is…… Nog zoiets wat ik vreemd vind hier: badkuipen zonder handdouche erbij. Hoe spoel je je dan af na een bad met sop? En hoe was je je haar in zo’n badkuip? En tapijt in badkamers! Jakkes. Maar goed, ’s lands wijs, ’s lands eer. Na zo’n drie kwartier is de bui over en is het weer zonnig. In King’s Lynn, in het park, begint een kleurrijk evenement, zo te zien een gay pride, en mensen lopen erheen vaak gehuld in regenboogkleuren. Ziet er gezellig uit. Het zou eenvoudig moeten zijn hier de route te blijven volgen, want ik moet naar de rivier (Great Ouse) en die in zuidelijke richting een stuk langs.Toch raak ik 2x de route kwijt (ontbrekende c.q. zich verstoppende bordjes), maar met behulp van m’n richtinggevoel en een paar behulpzame voorbijgangers, waarvan er een zelfs een stukje meeloopt om een achterafpaadje te wijzen, kom ik toch weer goed uit. Altijd lastig in een stad. Het is op zich lekker weer, zonnig en ca. 22 graden, maar er staat een straffe zuidwestenwind, juist nu de route die kant opgaat (van de bolling van Norfolk weer landinwaarts). Verder is het hier echt vlak (!) en ziet het landschap er haast Nederlands uit. Maar dus ook open….., en dat met die wind. Ook altijd wat te zeuren! Even wat positiefs. Had ik al gezegd dat het wegdek hier vrij behoorlijk is? En dat de Engelse automobilisten best voorzichtig zijn met passeren? Voor de verandering lunch ik vandaag. Misschien toch wel een goed idee, ook al is het maar een simpele kaassandwich bij een pub, zoals nu.Er zitten buiten ook een man en een vrouw (met hond), die belangstellend zijn naar mijn trip. Het gaat vandaag vrij goed, dus ik kan een enthousiast verhaal houden. Dan weer verder door het “Nederlandse” landschap.Tegen half zes kom ik in Wisbech aan, waar ik snel het hotel, The White Lion vind, dat aan de rivier de Nene ligt. Ontvangst is hartelijk, de fiets kan binnen staan, maar de kamer is wat versleten en niet schoon. Beetje treurig. Op aanraden van de receptioniste gaan eten in een pub aan de overkant van de rivier, The Red Lion.

Wisbech – Holbeach, zondag 18 augustus, 32 km

De rivier voor het hotel, die gisteren heel laag stond, is nu zeker 3 meter gestegen, en ik zie de vloed hard binnenstromen. Het is een getijdenrivier, zoals alle rivieren hier in dit kustgebied.

Het ontbijt in hotels in Engeland is in de weekends vaak later dan op doordeweekse dagen. Hier is het wel erg laat, pas vanaf 09.00 u. Als ik rond die tijd de ontbijtkamer binnenloop is er net een gezelschap van 10 man voor me. En dat is voor de onervaren serveerster en de keukenstaf blijkbaar te veel en te moeilijk. De serveerster komt niet naar mij en na mij binnengekomen mensen toe om bestellingen op te nemen (koffie/thee, warme gerechten). Eerst wordt aan de tafel van 10 alles uitgeserveerd. Ik begrijp dat niet alles tegelijk kan, maar niet eens een bestelling opnemen? Ik neem maar een bakje cornflakes en een banaan, en na een half uur vertrek ik; heb geen zin nog langer te wachten. Maar zo sta ik wel vroeger dan anders buiten en kan gaan fietsen. Elk nadeel heeft zijn voordeel, aldus Cruijff . De stad uit gaat aardig, maar verderop ontbreken geregeld bordjes, of hebben ze zich verdekt opgesteld.Moet ik nu links of rechts? Is er ergens een bordje, en waar staat dat dan?Het hangt er echt. Gewoon goed kijken, dus!

Wisbech ligt in een puntje van de county Cambridgeshire, maar nu ben ik al in de county Lincolnshire aangekomen. Het landschap is hier heel Hollands.

Zeker als ik op de Groenedijk fiets. Aan het einde van de dijk, een kilometer verderop, staat een bakstenen huis.

En zo heet het:

Naderhand lees ik ergens dat dit deel van Lincolnshire het district South Holland is. Vandaar. Uit nieuwsgierigheid heb ik even e.e.a. opgezocht, en de achtergrond van dit landschap en de naamgeving is het volgende. In de 17^e eeuw werd een aanvang gemaakt met de droogmaking van het moerassige veengebied The Fens, hier in het oosten van Engeland, door Cornelis Vermuyden, een Zeeuwse waterbouwkundige die Nederlandse waterbouwtechnieken introduceerde. Met hem kwamen enkele honderden Nederlandse werklieden naar Engeland, en deze gaven hun nederzettingen vaak Nederlandse namen. Doordat de opdrachtgevers van Vermuyden sommige werken om financiële redenen uitstelden, werden zijn plannen nooit geheel uitgevoerd. Toen aan het eind van de 17^e eeuw een groot deel van het drooggemalen land daarom weer onder water kwam te staan, kreeg hij de schuld. Rond 1950 werden wederom Nederlanders aangetrokken om advies te geven over de afwatering van The Fens. In feite kwam hun plan voor een groot deel overeen met een nooit uitgevoerd voorstel van Vermuyden, van 2 eeuwen daarvoor. Pas in 1962 werd de waterhuishouding definitief verbeterd. Toch leuke weetjes.

Vertrouwd hier is ook de straffe wind, die ik vandaag deels mee en deels tegen heb. Maar ik ben al rond lunchtijd in Holbeach – had opzettelijk een wat kortere etappe ingepland. Na wat gegeten te hebben in de plaatselijke pub ga ik naar m’n B&B, Elloe Lodge, een mooi groot huis uit 1920, dit keer eens niet armoedig. Fijn. De eigenaresse is een aardige, breekbaar ogende oudere dame.

’s Middags verder op m’n gemak aan de blog gewerkt en ’s avonds gaan eten bij een Indiaas restaurant, wat me aanbevolen werd door de B&B eigenaresse en er van buiten als een eenvoudig afhaaltentje uitziet maar van binnen verrassend gezellig en druk is, met wel 4 attente obers . Erg goede curry.