Hallo,

Hier in Duinkerken (Frans: Dunkerque, Vlaams Duinkerke) blijf ik een extra nachtje om de stad te bekijken. Ook mooie gelegenheid de blog bij te werken. Hieronder de verslagen van de afgelopen 3 dagen, en onder foto’s de fotoseries per dag. Wil je een makkelijk overzicht hebben van alle reisverhalen, klik dan aan de rechterkant van het scherm op “alle reisverhalen”.

Sluis – Nieuwpoort Bad, maandag 29 juli, 81 km

’s Ochtends nog even aan de blog gewerkt en weer de juiste werkwijze gevonden om foto’s tussen het verslag door te plaatsen, waardoor ik pas laat ga ontbijten. Gesprek met vriendelijke ober, die meldt vorig jaar op doorreis zelf in Calais te zijn geweest, en dat het zien van al de vluchtelingen daar erg aangrijpend was. Ik bereid me er mentaal op voor. Al met al vertrek ik pas om 11.30 u en fiets langs het centrum van Sluis.

Ik pak daar de LF1 route weer op en fiets langs een recht kanaal na 2 km al België binnen. Er staat geen grenspaal of enig andere aanduiding, maar ik kan het zien aan de wegbordjes en merken aan het asfalt…… Langs het kanaal loopt de route gedurende 10 km en ergens halverwege is net zo’n draai/trekpontje voor voetgangers en fietsers als over de Vlaardingervaart bij mij in de buurt. Handig, en je traint naast de beenspieren ook even de armspieren!

Het is een prettig stukje fietsen: de temperatuur is lekker, er staat een mild windje, het is vlak en het asfalt is al gauw weer een stukje beter. Het stadje Damme ligt schilderachtig aan de overkant van het kanaal.

Daarna kronkelt de route zich over kleine landweggetjes door het platte Vlaamse land. Ik moet dan ook denken aan het lied “Mijn Vlakke Land” van Jacques Brel, dat gaat over deze regio. Prachtig lied trouwens.

Weer in wat stedelijker gebied, ten noorden van Brugge, kom ik langs een gedenkteken voor de bemanning van een Engels oorlogsvliegtuig dat in juli 1940 werd neergeschoten en door de piloot, pas 19, nog net weg van de dorpen werd gestuurd en in het kanaal Gent-Terneuzen neerstortte. Als je zo op de fiets reist zie je al dit soort gedenktekens bewuster, en sta je er bij stil. Dan nadert de route de Belgische kust en ik zie de hoogbouw van Blankenberge en Wenduine in de verte oprijzen.

Niet mooi. Wel mooi, even verderop zijn wildgroeiende paarse en blauwe bloemen voor een korenveld. Hoe zomers wil je het hebben?

Langs praktisch heel de Belgische kust loopt een hoofdweg met een dubbel tramspoor ernaast. Er zijn bijna geen duinen, laat staan natuurgebieden langs de kust, zoals bij ons. Die weg, gecombineerd met veel hoogbouw, maakt de Belgische kust er niet fraaier op. Ik fiets over een weg die parallel loopt aan de hoofdweg en stop daar ergens bij een eenvoudig hotel met café om iets te drinken. Het is toch nog vrij warm geworden, en na 40 km smaakt een 0.0% biertje geweldig!

Bij Oostende is het even zoeken hoe de route loopt, maar al gauw zie ik het: er gaat een pontje voor voetgangers en fietsers dwars over het kanaal dat vanaf het binnenland naar de zee loopt. Handig en nog gratis ook. Er wordt goed gebruik van gemaakt!

Aan de overkant is het toeristisch en levendig druk, met op de hoek een plein met grote gedeukte oranje beelden. Geen idee of het iets moet voorstellen of betekenen, maar het is i.i.g. wel kleurrijk!

En ernaast op het strand staan zandsculpturen:

Het strand zelf is wel vergelijkbaar met de stranden in Nederland, maar de erlangs liggende boulevard met torenhoge appartementsgebouwen loopt tientallen kilometers door, tot aan De Panne, de plaats die het meest westelijk ligt hier aan de kust, tegen Frankrijk aan. Slechts op een paar kleine stukjes staat geen bebouwing. Het is laveren tussen wandelaars, fietsers en kinderen die rond racen op allerlei soorten skelters. En bij Westende wordt er op de boulevard een markt gehouden; er kan daar geen kip door, laat staan een vakantiefietser !

Ik heb deze kustroute, een variant op de LF1, gekozen omdat de hoofdroute hier een echt heel grote omweg landinwaarts maakt. Of het zo ook sneller gaat is maar de vraag; ik krijg wel een goede indruk van het Belgische strandvakantieleven! Bij Nieuwpoort-Bad is er net zo’n pontje als in Oostende en daarmee steek ik over, Dus niet met deze zeilboot :-)

Mijn hotel staat 2 huizenblokken achter de boulevard, waar ik later een restaurantje opzoek. Ik heb de indruk dat de zon hier later onder gaat dan in Nederland. Onderstaande foto (door het raam van het terras) is om 21.34 u genomen. Zou natuurlijk wel kunnen kloppen, Nieuwpoort ligt een stuk westelijker.

Terug bij het hotel doet de sleutelkaart het niet. Er is gelukkig nog een schoonmaker aanwezig die me binnenlaat!

Nieuwpoort-Bad – Duinkerken, dinsdag 30 juli, 37 km

Het was vannacht goed warm in de kamer, daarom schuifpui naar – gemeenschappelijk – balkon de hele nacht maar wijd open laten staan en ter (fictieve) beveiliging er het tafeltje voor gezet. Verder de ook hier helaas weer aanwezige matrasbeschermer met plastic laagje van het bed getrokken en het dekbed uit de hoes gehaald. Het ìs even werk, maar ik heb deze nacht heerlijk geslapen! Overigens zou deze kamer volgens booking.com een uitzicht hebben. Dat klopt natuurlijk, elke kamer met een raam heeft een uitzicht. Dit was wat ik vanmorgen zag:

(en let even op de spiegeling in de ramen van het derde balkon links ). Ik vertrek vrij laat, maar dat geeft niet want het is toch geen al te lang traject vandaag. Om de hoek van het hotel fiets ik naar het strand en de boulevard. Ook hier allemaal strand- en kleedhuisjes.

Tot aan De Panne, laatste plaats voor de grens, rijd ik bijna uitsluitend over boulevards. Het ene plaatsje gaat naadloos over in het volgende en ze zien er zonder uitzondering identiek uit: breed, hoge (8-9 etages) appartementsgebouwen met winkeltjes, horeca en skelterverhuurbedrijfjes eronder, en steeds drukkere drommen vakantievierende mensen, voornamelijk gezinnen met kinderen. Op de boulevards is het niet altijd even duidelijk welk deel voor voetgangers en welk deel voor fietsers is. En daar waar het wel goed staat aangegeven wordt het massaal genegeerd…..

Kortom, het is weer laveren, heel langzaam fietsen en af en toe een noodstop voor een plotseling afzwaaiende skelter. En op sommige plaatsen zijn er evenementen met kraampjes, live radio uitzendingen en promotie voor meer bewegen (wat dus lastig is in die mensenmassa). Maar ach, ik heb alle tijd, dus wat geeft het. Na De Panne, waar ik bij een juwelier een nieuw batterijtje in mijn afgelopen nacht gestopte horloge laat zetten, volgt de LF1 route een aantal kilometers de provinciale weg en dan is daar de grens met Frankrijk al.

De klassieke foto. In anderhalve dag België dwars doorgestoken - wel op het smalste stuk. In Frankrijk ziet het er gelijk anders uit. Allereerst al bij de grens zelf, waar diverse huizen en gebouwtjes zo te zien al heel lang te koop staan en alles een wat triestige en armoedige indruk maakt. Verderop is het niet zozeer armoedig, maar wel veel eenvoudiger en rustiger dan een paar kilometer terug in het vakantievierende België. De route loopt hier meer landinwaarts, maar bij het plaatsje Bray-Dunes sla ik even af naar het strand. Het doet me daar wat denken aan plaatsen als Kijkduin en Katwijk in de jaren zeventig. Aan het eind van de toegangsweg naar het strand staat een monument voor de Tweede Wereldoorlog. (Morgen in Duinkerken lees ik in het museum dat de vluchtende Britse troepen in mei 1940 ook aanvankelijk hiernaartoe waren gegaan, en dat dit gebied erg geleden heeft in de oorlog.)

Op de hoek is een ijs- en theesalon, waar ik neerstrijk.

Dit was m’n lunch: de zonde waard en een uitdaging om te eten met slechts een lepeltje! Ik heb er een tijd op het terras gezeten en getwijfeld of ik al dan niet zou gaan zwemmen. De verfrissende ervaring leek niet op te wegen tegen het gedoe met uit- en aankleden met een zout plakkerig lichaam. Bovendien kwamen er wolken opzetten en werd het koeler. Dus nee, niet in zee geweest. Op de kaart zag ik dat er vanuit dit plaatsje een speciale veloroute (fietspad) is naar Duinkerken. Als ik er naar toe wil rijden kruist de provinciale weg waarop ik fiets met een hoog viaduct dat fietspad en gaat vervolgens ook over een kanaal. Dat had ik niet gezien! Met een omweggetje lukt het me toch om op de Veloroute 4 te komen, aangelegd naast een (gedeeltelijk voormalige) spoorlijn.

Dit soort routes, ook over de trajecten van niet meer in gebruik zijnde spoorlijnen zelf heen, zie je steeds meer door heel Europa. Voordeel is dat die fietspaden meestal vrij vlak en recht zijn, zonder overig verkeer, zodat je lekker door kunt fietsen. Klein nadeel is dat het traject in stadjes vaak “achterlangs” gaat, langs industrieterreinen en niet al te mooie buurten. Zoals gezegd is het bewolkter geworden, en ook de wind tegen is toegenomen, maar toch ben ik redelijk vroeg in Duinkerken. Daar houdt de Veloroute 4 op, en laat ik me door google maps op m'n telefoon naar m’n hotel leiden. Ik moet toegeven dat dat echt wel handig is. Het hotel “Welcome” ligt vlakbij het centrum en als ik daar later lopend naartoe wil gaan breekt er ineens een stortbui los.

Ik blijf dus maar even een half uurtje wachten tot het droog is voor ik op pad ga. Duinkerken is kleiner dan ik dacht, met voornamelijk 1950-1970 nieuwbouw. Alleen enkele kerken en torens zijn na de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog weer opnieuw opgebouwd of zo mogelijk gerestaureerd. Eigenlijk net zoals ik vorig jaar zag bij plaatsjes in Polen, tijdens m’n fietstocht naar Gdansk. Dat is toch wel opvallend, dat als je met de fiets door Europa gaat, je zo veel sporen tegenkomt van WO I en WO II. Het zet je erg aan het denken. Ik blijf hier een dag en morgen ga ik zeker naar het Musée Dunkerque 1940.

Duinkerken, woensdag 31 juli, niet gefietst

Vanochtend regende het weer behoorlijk! Dus maar gewerkt aan foto’s en dit blog. ’s Middags werd het droog, en toen ben ik inderdaad naar het Musée Dunkerque 1940 geweest. Dat gaat over de zogeheten operatie Dynamo in mei/juni 1940, waarbij met man en macht, en inzet van meer dan duizend boten, is geprobeerd de door de Duitse troepen ingesloten Engelse soldaten terug te evacueren naar Groot Brittannië. Het museum is niet groot, maar met een filmdocumentaire, militaire spullen uit die tijd en informatieborden wordt toch een overtuigend beklemmend beeld geschetst. Niet alleen kwamen er tienduizenden soldaten om, maar ook onder de burgerbevolking vielen zo’n 3000 doden. En heel de haven en de stad werden verwoest. De foto’s en teksten spreken voor zich.

Vorig jaar, bij mijn tocht naar Gdansk, ben ik op de laatste dag daar ook naar een museum over WO II, met name in Polen, gegaan. Een nieuw en groot, heel indrukwekkend museum, waar je de gruwelijkheden van die oorlog hard onder ogen krijgt. Ik moet dat blog, met name over die laatste twee reisdagen, nog steeds afmaken (had het nog vlak voor deze reis geprobeerd, maar kreeg toen problemen met de site). Ik ga dat blog na deze reis echt afmaken.

Later in de middag maak ik nog een havenrondvaart. Aardig, maar als je wel eens in de haven van Rotterdam hebt gevaren, stelt dit niet zoveel voor. Komt misschien ook omdat er alleen een uitleg in het Frans werd gegeven, met veel cijfers over tonnages e.d. Ik begrijp net aan de helft.

Zo meteen beslissen of ik morgen naar Calais fiets, of toch van hieruit de oversteek naar Dover ga maken. Het waait nl. héél hard.