Hierbij weer, toch sneller dan de vorige keer, een verslag van enkele fietsdagen. Ik ben aan de laatste week van de tocht begonnen. En naar het er nu naar uitziet, ga ik Hull inderdaad halen. Op de
fiets, wel te verstaan. Maar ik moet nog wel “The Wolds” over, een heuvelachtig, beschermd, gebied. Na diverse dagen zo goed als vlak fietsen, is dat weer een uitdaging . Bovendien weinig bewoning,
dus ook weinig koffie- c.q. sanitaire stopmogelijkheden….. Maar dat gaat vast goed komen. Ik heb de afgelopen dagen 2 iets grotere steden bezocht, Boston en Lincoln. Zeker die laatste was de moeite
waard. Heb dus ook weer erg veel foto’s genomen. Enkele daarvan staan in onderstaand verslag, nog een paar meer vind je onder “foto’s”, (de foto’s per dag) en voor de rest heb ik onlangs maar een
extra usb-stick gekocht. M’n reislaptopje kon het niet meer aan. Overigens, via “alle reisverhalen” rechts in het beeld vind je al mijn schrijfsels in volgorde.
Holbeach – Boston, maandag 19 augustus, 34 km
Ik heb hier, in de prettige B&B Elloe Lodge, maar eens een Full English Breakfast genomen, althans, zonder spek en worstjes dan.
Ik moet zeggen dat ik de witte bonen in tomatensaus, de hash browns (aardappelkoekjes), en de gebakken champignons (uit blik) niet zoveel vind toevoegen qua smakelijkheid. Wel
calorieën. Ik moet er niet aan denken dit elke dag te nemen. Voortaan blijf ik toch maar bij de eieren en tomaten, en gerookte zalm, als het er is. Bij Holbeach uit fietsen weer het gebruikelijke
gepuzzel. Het is een kwestie van heel goed op de kaart kijken, zodat je van tevoren weet of je ergens links- of rechtsaf moet slaan, en dan, als je denkt bij het betreffende punt aangeland te zijn,
goed speuren naar de bordjes. Hier hebben ze bij een kruising met een grotere weg het deel met de pijl van de sticker afgescheurd (echt grappig ).
En vervolgens heeft moeder Natuur het overgenomen bij een tunneltje onder de weg door, waar ik al bijna voorbij was gereden…
(Eigenhandig wat takken naar beneden gebogen en vastgeklemd, voor de volgende fietsers!) Tegen half twaalf kom ik de eerste pub tegen, bij een klein haventje aan de rivier
Welland, bij Fosdyke Bridge, De pub gaat dan net open, en ook begint het juist dan even te regenen. Goede planning!
Als ik verder fiets zie ik dat het haventje “Fosdyke Yacht Haven” heet, nogal Nederlands. Niet alleen vanwege het “Fosdyke”, maar ook apart dat hier het woord “Haven” wordt
gebruikt in plaats van het in de Engelse taal veel gewonere “harbour”. Dan nader ik al gauw Boston, dat ook aan een getijdenrivier ligt, de Witham. Hier zijn er sluizen tegen overstromingen, en er
wordt nu met een groot bouwproject gewerkt aan de vernieuwing en versterking ervan.
Het White Hart Hotel, waar ik gereserveerd heb, ligt vlakbij de kathedraal van Boston en ziet er aardig uit.
Het was maar een korte etappe, en ik heb alle tijd om de kathedraal te gaan bekijken. Als ik erheen loop, hoor ik om me heen meer Pools spreken dan Engels. Had ik al gelezen, dat
hier veel Oosteuropese immigranten zijn. En juist vanuit Boston is rond 1630 een groep mensen van de Puriteinse kerkgenootschap naar de nieuwe koloniën in Amerika geëmigreerd, en zij noemden hun
nederzetting daar “Boston”. Vluchtelingen, volksverhuizingen en emigratie is van alle tijden. De kathedraal, de St. Botolph Cathedral, wordt momenteel gerestaureerd.
Van binnen ziet het er uit als een bouwplaats, alleen het deel achterin is nog helemaal intact.
Om de restauratie te financieren zijn er diverse initiatieven ontplooid. Zo heeft men een schaalmodel van lego ontworpen, dat langzaam opgebouwd wordt door de verkoop van
legosteentjes.
De jongen die erbij staat en het me uitlegt, lijkt wat autistisch of er is iets anders met hem aan de hand, want hij vermijdt elk oogcontact en spreekt wat
kinderlijk. Maar hij is aardig en ik koop dan ook 3 legosteentjes, die ik zelf mag plaatsen . Ik heb lego altijd geweldig speelgoed gevonden en er zeker tot mijn 14
e mee
gespeeld.
De jongen, Roger, heeft deze foto genomen en hij vertelt me dat hij uit Polen komt. Hij kent ook wat Nederlands: “dank oe wel”. Op mijn beurt zeg ik mijn 2 woorden Pools,
“dzien dobry” en “dziekuje” (goedendag en dank je wel). Ik wed dat mijn Pools slechter klinkt dan zijn Nederlands!
Boston - Lincoln, dinsdag 20 augustus, 61 km
Ik ben vroeg op en klaar om weg te fietsen,
maar verdoe nogal wat tijd met het zoeken naar een fietsenmaker om de banden nog wat op te laten pompen – had de indruk dat ze wat zachter zijn geworden. Google maps werkt op de
fiets niet altijd handig. Als ik de winkel dan eindelijk heb gevonden, blijken de banden nog prima op spanning, aldus de fietsenmaakster. Zie je niet vaak, een vrouw in dat vak. Vandaag loopt de
route voortdurend in noordwestelijke richting langs een kanaal en rivier (of gekanaliseerde rivier, daar wil ik vanaf zijn) over speciaal aangelegde fietspaden. En het is vlak, de temperatuur is
zo’n 19 graden en het is vrij zonnig. Bijna ideaal, ware het niet dat de harde wind verder door naar het westen is gedraaid en ik hem grotendeels tegen heb. Gelukkig bieden struiken op sommige
plaatsen wat beschutting.
Al vrij snel komt op het fietspad een vakantiefietsster me tegemoet. We stoppen en wisselen ervaringen uit. Jo, uit de omgeving van Lincoln, is voor het
eerst op fietsvakantie en probeert het nu 5 dagen uit. Ze heeft een bagagekarretje achter haar fiets hangen – weet niet of dat nu zo handig is, zeker verderop bij die smalle paden. Met behulp van
de timer, en m’n stuurtas als statief, maak ik onderstaande foto.
Redelijk gelukt, toch? De weg langs het kanaal doet weer Nederlands aan, alleen ligt het waterniveau ten opzichte van de kant hier meestal flink lager. Het is een dunbevolkte
streek, met maar hier en daar een huis en geen echte dorpen. Ergens langs de weg is een oude watertoren omgebouwd tot woning, lijkt het, en bovenop wordt de wacht gehouden door deze grimmige
figuur:
Er zijn nergens pubs, en nergens schuilbosjes, en ik krijg het al redelijk benauwd, als ik bij een jachthaventje en caravanpark een soort winkeltje aantref waar je ook
koffie kunt drinken en waar – nog veel nodiger – een toilet is! Die basale dingen zijn soms zo belangrijk. Na een stuk gewone weg volgt weer, tot aan Lincoln, een fietspad langs de rivier: de Water
Rail Way. Hier heeft vroeger een spoorverbinding tussen Boston en Lincoln gelopen.
Het pad wordt opgesierd met fantasierijke bankjes, een uitzichtpunt en grappige kunst. Zo steken er “schapen” over:
En ik schiet spontaan in de lach als ik dit zie:
Kortom, plezierig fietsen, ondanks de wind. En zomaar een mooi beeld onderweg:
Als ik in de benedenstad van Lincoln aankom, zijn ineens alle routebordjes verdwenen. En hoewel Google maps wel aangeeft waar het hotel is waar ik naartoe moet, is er kĂłmen nog
niet zo eenvoudig. Ik moet de steile heuvel op waar bovenop de oude stad, de kathedraal en het kasteel liggen; mijn hotel is daar vlakbij. Dat is zo’n 55m omhoog met de bepakte fietsl
Het hotel blijkt pal tegenover de westelijke poort van de kasteelmuur te liggen
en is gevestigd in een complex dat nu The Lawn heet, en waar voorheen een psychiatrische inrichting (en dáárvoor een “lunatic asylum”, zeg maar gekkenhuis) was. Het hotel is het
oude zusterhuis. In de kamer die mij toegewezen wordt kan geen enkel raam open (ook geen airco)– niet acceptabel. Daarop krijg ik een “suite” met een mini-zitkamertje, inloopkast, kleine slaapkamer
en badkamer. Klinkt mooier en lijkt ook op de foto mooier dan het is, maar i.i.g. kunnen er 2 ramen open!
Lincoln, woensdag 21 augustus, niet gefietst
Gisteravond flink moe in bed gestort (eigenlijk: geklommen, want dit bed is hóóg) en als een blok geslapen. Nu vanochtend, voor de wekker gaat, word ik wakker en merk dat het wel een erg hard
matras is. De eerste keer hier in Engeland dat een bed niet lekker ligt. Tijdje bezig geweest met het plannen van de volgende etappes en overnachtingen. Er volgt nl. nog een heuvelachtig gebied met
weinig hotels, en ik moet rekening houden met weekenddrukte als ik richting Hull ga. Ondertussen ontbeten in een soort hoge glazen serre, feitelijk een overkapte ruimte aan de buitenzijde van het
gebouw. Tegen half elf heb ik het belangrijkste bepaald en geregeld en ga ik op stap om de bezienswaardigheden van Lincoln te gaan bekijken. En dan is het zĂł praktisch dat ik de straat alleen hoef
over te steken en de kasteelpoort door te gaan.
Onder de poort door is het een grote enigszins ovale ruimte, met enkele gebouwen, en volledig omringd door de – uiteraard gerestaureerde – kasteelmuur.
Ik koop een kaartje voor zowel het kasteel als de kathedraal, en hoor dat er om 11.00 u een rondleiding is. Mooi. Ik heb nog tijd om alvast even de muur op te gaan en rond te
kijken, en druk daar een van de drie me tegemoetkomende Chinese meisjes mijn camera in de hand. Ze neemt wel 6 foto’s, dan is er altijd wel een geslaagd .
De rondleiding wordt gegeven door een zeer humorvolle man. Echte Engelse “tongue in cheek” humor. Lastig om te reproduceren, maar ik moest regelmatig grinniken tijdens zijn
verhalen. Ook dit kasteel dateert van de 11
e eeuw, en werd gesticht door de Normandische Willem de Veroveraar, maar is gebouwd op resten van veel oudere Angelsaksische en Romeinse
nederzettingen. In de omwalling zijn 2 zgn. “mottes”, hoge aarden heuvels waar bovenop uitkijk- en verdedigingstorens werden gebouwd.
De gids vertelt o.a. van het heldhaftige optreden van Nicola de la Haye, weduwe en kasteelvrouwe ergens begin 13
e eeuw, die het kasteel wist te verdedigen en behouden
tijdens een maandenlange belegering door Franse troepen en opstandelingen tegen de Engelse koning John. Zij wist stand te houden tot de Engelse troepen uiteindelijk kwamen helpen. Was het haar niet
gelukt, dan was Engeland nu Franstalig geweest, aldus de gids. Maar dit verhaal staat niet in de standaard geschiedenisboekjes, want de daden en verdiensten van vrouwen werden van oudsher het
liefst verdonkeremaand door de heersende mannen…….
In het kasteel wordt een van de 4 resterende exemplaren van de Magna Carta bewaard. E.e.a. wordt in een videopresentatie verbeeld.
Dit document werd destijds door Engelse leenmannen afgedwongen bij diezelfde koning John (Jan zonder Land in het Nederlands). In dit geschrift wordt bepaald dat ook de koning aan
de wet gehouden is en b.v. niet naar willekeur mensen gevangen kan zetten en belastingen kan heffen. Het is in feite de voorloper van de moderne wetgeving en zelfs van de huidige
mensenrechtenverklaring van de VN. Overigens verscheurde koning John zijn exemplaar na enkele weken, maar aangezien hij geen steun meer kreeg van de leenmannen als hij zich niet aan de bepalingen
hield, moest hij wel tandenknarsend instemmen. Ik heb het exemplaar van de Magna Carta gezien, in een glazen vitrine en met een suppoost ernaast. Er mochten geen foto’s worden genomen.
Het kasteelcomplex omvat verder een gerechtsgebouw; hier wordt al 1000 jaar onafgebroken recht gesproken. Verder is er een gevangenis – die is niet meer in gebruik en kan bezichtigd
worden.
En zelfs op de spiegel in het toilet bij het restaurantje in het kasteelcomplex komt de geschiedenis in een soort stripvorm voorbij:
Dan sluit ik mijn bezoek af met een complete rondwandeling (400 m) over de muren, en neem weer heel veel foto’s…..
Dan is het hoog tijd voor de andere topattractie hier in Lincoln, recht tegenover het kasteel, ook hoog op de heuvel: de kathedraal. De centrale kruising over, waar de beroemde
steep hill op uitkomt.
Maar eerst moet ik nu toch eindelijk eens een echte afternoon tea nemen (ik ben al 3 weken in Engeland!), met scones, clotted cream & jam:
Daarna naar de vrij imposante kathedraaal.
Er zijn bouw/restauratie-werkzaamheden aan de gang, en om de ingang te vinden loop ik er voor Âľ omheen (bleek naderhand aan de voorkant toch een toegang te zijn, niet heel duidelijk).
Mooi ook aan de binnenkant.
Als laatste loop ik nog even het winkeltje in de kathedraal binnen,en m’n oog valt op een boekje met grappige uitspraken over ouder worden. En dan sla ik deze bladzij open:
ZĂł ontzettend op mij van toepassing!
Om toch niet al te veel gewicht te verliezen ga ik eten bij het Spaanse tapasrestaurant vlakbij het hotel,, met een charmante Spaanse ober met hipsterbaardje en -knotje.
Lincoln – Market Rasen, donderdag 22 augustus, 29 km
Ik fiets deze keer probleemloos de stad uit en zit gelijk goed op de route. Verder gaat heel veel vals plat omlaag (!) en de wind komt uit het zuidwesten terwijl ik naar het noordoosten moet. De
gemakkelijkste en snelste etappe in Engeland tot nu toe! En omdat ik ruim in de tijd zit, heb ik gekozen voor wat kortere dagtrajecten. Geen bijzondere dingen vandaag. Ik zie dat het vuilophaaldag
is hier
en ik kruis een spoorlijn diverse malen, dat is het wel.
Aangenaam landschap.
Ook weer een NCN route totempaal – ze zijn gedoneerd door de Royal Bank of Scotland – waarom?
Het hotel in Market Rasen, de White Swan, is een traditionele en eenvoudige pub. De bardame heb ik in een uur of twee wel 50x “darlin” (geen spelfout) horen zeggen tegen klanten en collega’s! Wel
gezellig.
